ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ

Η Ελλάδα έχει μια ιδιαίτερη μορφολογία με πολλά μικρά χωριά διασκορπισμένα μέσα σε ορεινούς όγκους. Τις τελευταίες δεκαετίες οι τοπικές αυτές κοινωνίες είχαν προσαρμοστεί στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργώντας εκπαιδευτικές μονάδες σε καίρια σημεία, μετά από αγώνες κόπους θυσίες και δωρεές. Αυτό το δίκτυο από τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήταν αναμφίβολα πετυχημένο, το δείχνουν εξάλλου τα στοιχεία της επαρχίας, αλλά και το επίπεδο που έχουν οι μαθητές μας όταν μεταβαίνουν σε άλλη πόλη ή και σε άλλη χώρα να συνεχίσουν τις σπουδές τους.


Γνωρίζουμε ότι σ’ ένα μικρό σχολείο δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός όπως σε μεγάλα σχολεία, υπάρχει όμως εξατομικευμένη διδασκαλία και μεγαλύτερη αξία στο μαθητή.

Αλλάζοντας τον τύπο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και δημιουργώντας μεγάλες σχολικές μονάδες, ένα μεγάλο μέρος των μαθητών της υπαίθρου θα εγκαταλείψει τις σπουδές του πριν τελειώσει το Λύκειο.

Έτσι και περισσότερη διαρροή θα έχουμε σε μαθητές των χωριών, που επειδή είναι μέτριοι δε θα επιλέξουν να μετακινούνται σε μεγαλύτερα σχολεία, με αποτέλεσμα το βιοτικό επίπεδο της υπαίθρου να υποβαθμιστεί αλλά και πολλοί γονείς θα αναγκαστούν να μετακομίσουν στην πόλη.

Κατά συνέπεια, θα έπρεπε η πολιτεία να σχεδίαζε και να προσάρμοζε το νέο εκπαιδευτικό σύστημα στις ανάγκες του φτωχού αυτού τόπου, αξιοποιώντας τις ήδη υπάρχουσες μονάδες.